اسمش را گذاشته اند:«ننه آبی». پیرزن ۷۰ ساله مشهدی سال هاست که طرفدار تیم آبی پوش پایتخت شده و کلی خاطره تلخ و شیرین از همراهی با آبی پوشان در استادیوم های ورزشی دارد.

پیرزن ۷۰ و اندی ساله مشهدی خودش هم نمی داند دقیقا متولد چه سالی است اما دقیقا یادش است كه نیكبخت واحدی در كدام بازی چندتا گل به كدام تیم حریف زده (!) حتی خاطره تلخ شش تایی استقلال را هم به یاد دارد.

او تنها زنی است كه می تواند وارد استادیوم آزادی شود. قسمتی از گفت و گوی او را با تماشا می خوانید:

- از بچگی هایم طرفدار فوتبال بوده ام. از همون بچگیا آبی ام...

- به پوسترهایی كه روی دیوارهای خانه اش است اشاره می كند و می گوید: «این ها همه شان قهرمانان من هستند، هر وقت بروم تشویق شان كنم گل می زنند، هر وقت من نروم می بازند! من همه استادیوم ها می رم، آزادی می رم، شیرودی می رم، تختی می رم، پارس می رم، مرغوبكار می رم. هر جا آبی بره، منم می رم. سال پیش قرار بود با قهرمانانم، سعودی هم برم كه عشقی گفت اجازه نمی دم بری. (عشقی اسمی است كه ننه آبی با آن شوهرش را صدا می زند)».

- سال های ۵۶-۵۵ بود. عشقی آن وقت ها راننده اتوبوس بود. در راه بیرجند تصادف كرده بود. ما هم وضع مالی خوبی نداشتیم. از خدا خواستم كارم رو درست كنه، حال عشقی هم اصلا خوب نبود. آقایی كه بعدا فهمیدم اسمش كامرانی است آمد جلو گفت چرا گریه می كنی؟ كاری از دستم برمیاد انجام بدم. منم مشكلم رو گفتم. او هم گفت من رو می بره باشگاه استقلال تا اونجا كار كنم و پول دربیارم. اون روز بود كه پام به استقلال باز شد.

- هر وقت كه می رم استادیوم برای بازیكنا می خونم: «خوشگلا گل می زنن، عزیزا گل می زنن، سالارا گل می زنن ...» آنها هم در رختكن برای من می خوانند: «مادر ما خوش آمدی، سرور ما خوش آمدی ... ».

- فقط استقلال فقط آبی. تا به حال از خیلی جاها اومدن دنبال من. از ابومسلم می گفتن تورو خدا بیا واسه ما باش، همشهری خودت هستیم. خود علی پروین می آمد می گفت بیا باشگاه پرسپولیس، خودم برات خونه می گیرم، حقوق می دم، می برمت با تیم خارج. من هیچكدوم از اینارو از استقلال نمی گیرم اما فقط آبی بودم و آبی می مونم.

سرمايه‌دار بزرگ آمريكايي و مدير عامل مايكروسافت اين بار دست به سرمايه‌گذاري روي يك ابداع جديد زده كه فاضلاب دستشويي‌ها را به آب آشاميدني تبديل خواهد كرد.

 «سارا هاي»، كارشناس نانوفناوري دانشگاه منچستر اين ايده را مطرح و بيل گيتس بر روي آن سرمايه‌گذاري كرده است. انتظار مي‌رود اين اختراع بتواند جان ميليون‌ها انسان را در جهان سوم نجات دهد.سارا هاي، بر اين باور است كه طيف جديدي از مواد مي‌توانند انرژي را از ضايعات انساني استخراج كنند.اگرچه آب به دست آمده مانند آب‌هاي موجود در بطري‌هاي آب معدني نيست؛ اما به گفته محققان، نتيجه آن مي‌تواند در مناطق بدون آب آشاميدني به حل مساله مرگ و زندگي كمك كند.به گفته هاي، در حال حاضر تحقيقات زيادي در مورد سوخت‌هاي زيستي در حال انجام بوده و انرژي زيادي در ضايعات انساني وجود دارد. مواد مقياس نانو به محققان در برداشت هيدروژن از اين ضايعات و تبديل آن به هیدرازین كه سوخت موشك است، كمك مي‌كند.وي بر اين باور است كه يك دستگاه داربست در برگيرنده مخلوطي از باكتري‌ها و نانوذرات فلزي با آب واكنش ننشان داده و هيدروژن مفيد را استخراج كرده و باقيمانده پس از فيلتر مجدد به آب پاكيزه تبديل خواهد شد.ايده دكتر هاي با همكاري دانشمندان امپريال كالج لندن و دانشگاه دورهام براي يك دستگاه توليد سوخت ارزان و تصفيه آب براي كشورهاي در حال توسعه بر 2000 طرح ديگر پيروز شده و موفق به دريافت سرمايه اوليه 100 هزار دلاري از بنياد بيل‌گيتس شده‌اند.اين گروه در صورت نمايش كاركرد واكنش‌هاي شيميايي مطرح شده در ايده آنها، سال آينده نيز يك ميليون دلار از گيتس دريافت خواهند كرد. اين محققان قصد دارند نمونه پيش ساخت اين فناوري را تا سال 2013 آماده كنند.

«خیوه» نام شهری با حدود نیم میلیون نفر جمعیت و با قدمت ۲۵۰۰ ساله واقع در منطقه «خوارزم»، آرامگاه «پوریای ولی» پهلوان ایرانی را در خود جای داده است

شهر خیوه در حدود هزار کیلومتری شمال غرب «تاشکند»، پایتخت ازبکستان و در ۶۰۰ کیلومتری شمال «بخارا» واقع شده‌ و اقتصاد آن برپایه کشاورزی است.

باستان‌شناسان خیوه مرکز سرزمین خوارزم را با قدمت ۲۵۰۰ ساله عنوان می‌کنند.

خیوه شهری است با مجموعه‌ای از بناهای تاریخی که در حصاری از خشت و گل به نام «ایشان‌قلعه» یا «ایچان‌قلعه» قرار گرفته‌ است.

این بناها که به سبک معماری اسلامی و ایرانی ساخته شده، شامل دروازه‌ها، مسجدها، مدرسه‌ها، آرامگاه‌ها، گرمابه‌ها، کاخ‏‌ها و خانه‌های سنتی بوده و همواره مورد توجه باستان‌شناسان و تاریخ‌دانان بوده و جهانگردان بسیاری را به خود جذب کرده‌ است.

آرامگاه «پوریای ولی» در میان این مجموعه فرهنگی- تاریخی قرار داشته و خود یک مجموعه فرهنگی ـ تاریخی است و در دوره سده‌های هشتم تا چهاردهم هجری (۱۴ تا ۲۰ میلادی)، برای بزرگداشت نام «پهلوان محمود» پسر پوستین‌دوزی که علاوه بر پهلوانی، شاعر و جوانمرد نیز بود، ساخته شده‌ است.

آرامگاه پوریای ولی زیارتگاهی باشکوه که در مرکز قلعه واقع شده، این شخصیت محبوب، شاعر، فیلسوف و پهلوان معروفی در ایران و هند بوده است.

خیوه شامل ۲ بخش است، بخش بیرونی «دوشان قلعه» نام دارد که این بخش دارای ۱۱ دروازه بوده و بخش درونی «ایچان‌قلعه» نام دارد و این بخش دیواری خشتی دارد که اطرافش را فراگرفته‌ و برخی بر این باورند که این دیوار در سده ۱۰ میلادی ریخته شده‌ است.

این دیوارها که بلندای آن به ۱۰ متر می‌رسد به سده هفدهم میلادی باز می‌گردد.

این شهر ۵۰ اثر تاریخی و ۲۵۰ خانه قدیمی که بیشترشان به سده‌های هجدهم و نوزدهم بازمی‌گردند، دارد. برای نمونه مسجد «آدینه» این شهر در سده دهم میلادی راه‌اندازی و در سال‌های ۱۷۸۸- ۱۷۸۹ میلادی بازسازی شد.

شهر اورگنج فعلی در قرن هفدهم میلادی احداث شده و داستان پیدایش این شهر بدین ترتیب است، شهر اورگنج قدیم که در مسیر رودخانه «آمودریا» (جیحون) قرار داشت و از رونق تجاری و آبادانی برخوردار بود .

اما پس از مدتی به دلیل تغییر مسیر رودخانه به تدریج از رونق افتاد و از بین رفت و اورگنج فعلی در فاصله ۱۷۰ کیلومتری شهر قدیم ساخته شد. (محل اورگنج قدیم در حال حاضر در خاک ترکمنستان قرار دارد.)

در تاریخ خیوه همچنین آمده است که مسلمانان بر این شهر مسلط شده و از آن پس این شهر به عنوان بخشی از جهان اسلام شناخته شد.

در قرون ۹ تا ۱۳ میلادی، خوارزمشاهیان در این منطقه حکومت می‌کردند و در قرن ۱۴ و ۱۵ میلادی، این منطقه به عنوان بخشی از حکومت تیمور محسوب گردید.

خیوه در سال ۱۸۷۰م. تحت قیمومت روسیه درآمد و در سال ۱۹۲۰ پس از انقلاب سوسیالیستی، جمهوری خیوه تشکیل شد.